به نقل از «آفتاب»

مانی حقیقی هرچه بیشتر فیلم ساخت، بیشتر شکست خورد

تاریخ انتشار: ۳۰ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۶۳۰۴۹

آفتاب‌‌نیوز :

طابق پیش‌بینی‌های اولیه «خانواده فبلمن»، آخرین ساخته استیون اسپیلبرگ توانست مهم‌ترین جایزه جشنواره، یعنی فیلم منتخب از نگاه تماشاگران را از آن خود کند.

خانواده فبلمن دقیقاً همان فیلمی بود که همه در تورنتو و در دوران پس از کرونا به آن نیاز داشتند: از سویی تیف پس از ۲سال برگزاری به شکل مجازی به فیلمی بزرگ محتاج بود تا مجبور نباشد صرفاً به نمایش دوباره فیلم‌های منتخب کن، ونیز و برلین اکتفا کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

رونمایی از فیلم اسپیلبرگ که کنجکاوی برای تماشای آن از مدت‌ها پیش شروع شده بود، این فرصت طلایی را در اختیار متولیان جشنواره قرار می‌داد. بالأخص آنکه برای نخستین بار در تاریخ این جشنواره، تیف میزبانی نخستین اکران جهانی فیلمی از این کارگردان کهنه‌کار سینمای آمریکا را به‌عهده می‌گرفت. از سوی دیگر قرنطینه‌های طولانی‌مدت، تعطیلی پی‌درپی سینما‌ها ظرف ۲سال گذشته، عادت‌کردن جماعت سینما رو به اکران‌های خانگی و ابعاد صفحه تلویزیون، احتمال ترک عادت فیلم دیدن در سالن سینما را دوچندان کرده بود.

در چنین شرایطی شاید نام کسی مثل استیون اسپیلبرگ می‌توانست هیجان، شور و علاقه به سینما و پرده بزرگ را دوباره زنده کند. نکته جالب آنکه خود فیلم هم در عین اتوبیوگرافیک‌بودن و پرداخت صریح به جزئیات زندگی خالقش، در شکل نهایی، نامه‌ای عاشقانه به سینماست؛ آن‌هم نه با ادا و اصول‌های متظاهرانه باب روز یا بازیگوشی (در مواردی شعبده‌بازی و اجرای آتراکسیون) با تاریخ سینما بلکه به شکلی دراماتیک، سرگرم‌کننده و البته صادقانه.

برای سامی همه‌چیز از شبی از شب‌های ژانویه ۱۹۵۲ شروع می‌شود که برای نخستین بار در ۶‌سالگی به سینما می‌رود و تأثیر دیدن فیلم بزرگ‌ترین نمایش روی زمین ساخته سیسیل بی‌دومیل دیگر رهایش نمی‌کند. مادربزرگ می‌گوید در این خانواده علم و هنر در مقابل هم ایستاده‌اند. پدر که مرد علم است و مهندس الکترونیک برایش توضیح می‌دهد سینما حرکت ۲۴تصویر ثابت در یک ثانیه است که توهم حرکت را برای چشم می‌سازد و مادر که نوازنده پیانوست سینما را مثل رؤیایی می‌داند که «هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنی».

پدر، سامی کوچک را نصیحت می‌کند که دنبال چیزی ملموس و واقعی باشد؛ چیزی که زندگی آدم‌ها را عوض کند نه رؤیا و خیال و حدس اینکه او به حرف مادر گوش می‌دهد یا نصیحت پدر چندان دشوار نیست. ما در طول فیلم همراه سامی درمی‌یابیم که سینما چطور می‌تواند زندگی واقعی را تغییر دهد (حالا به مثبت یا منفی‌بودن این تغییر کاری نداریم) چطور آدم‌ها روی پرده و بیرون پرده باهم متفاوت‌اند (چطور می‌شود آن‌ها را متفاوت ازآنچه هستند بر پرده تصویر کرد) و دست‌آخر اینکه چطور سینما با دخل و تصرف در واقعیت می‌تواند حقیقت را مخفی یا آشکار کند. درباره آن سکانس پایانی و ملاقات با جان فورد که نقش‌اش را دیوید لینچ بازی می‌کند هیچ‌چیز نمی‌توان گفت و فقط باید آن را دید. بعد از این اگر کسی از شما پرسید چرا سینما را دوست داری او را به همین فیلم ارجاع بدهید، خود دلیلش را خواهد فهمید.

بعد از نمایش فیلم بود که اسپیلبرگ به اتفاق تونی کوشنر و بازیگرانش به روی صحنه آمد و با تماشاگران حرف زد و به چند سؤال پاسخ داد. سرحال بود و شوخ‌طبع. می‌گفت همه از میزان علاقه‌اش به جان فورد آگاه هستند، اما والت دیزنی کسی بوده که بیشترین تأثیر را رویش گذاشته. همچنین گفت همیشه دوربین را میان خودش و واقعیت قرار داده که از حمله آن کمتر آسیب ببیند و در واکنش به حرف تونی کوشنر که گفت از نوشتن متنفر است از ته دل خندید.

وضعیت وخیم

در جشنواره امسال ۴فیلم مستقیم یا غیرمستقیم به سینمای ایران مربوط می‌شدند که از میان آن‌ها تنها فرصت تماشای «تفریق» به کارگردانی مانی حقیقی دست داد. وقتی وارد سالن نسبتاً خلوت اکران ویژه خبرنگاران شدم (اکران تفریق همزمان بود با اکران «زنان سخنگو»، آخرین ساخته سارا پولی و در انتخابی طبیعی اکثر خبرنگاران برای تماشای آن فیلم در صف ایستاده بودند) داشتم به «آبادان»، نخستین ساخته فیلمساز، فکر می‌کردم و کنجکاو بودم ببینم آن خط سیر که به اژد‌ها وارد می‌شود و خوک رسیده بود چه سرانجامی پیدا کرده است.

پس از تماشای تفریق باجرات می‌توان گفت: مانی حقیقی هرچه بیشتر فیلم ساخت، بیشتر شکست خورد و هنوز آبادان بهترین فیلم کارنامه سینمایی اوست. تصنعی‌بودن یا فقدان شور سینمایی در آبادان با ملاط تجربه‌گرایی قابل‌هضم می‌شد، اما در فیلم‌های بعدی حتی دیگر از آن تجربه‌گرایی هم اثری باقی نماند و با فیلم‌های یک‌بارمصرفی طرف بودیم که انگار شخصیت‌هایشان روی دست فیلمساز مانده‌اند.

حالا در فیلم تفریق این وضعیت حتی وخیم‌تر شده است. در ابتدای فیلم دوربین از میان ماشین‌های گرفتار در ترافیک در حال عبور است، از کنار ماشین فرزانه (ترانه علیدوستی) رد می‌شود و بعد دوباره به‌سوی او برمی‌گردد. دوربین (کارگردان؟) او را شناخته یا از میان رانندگان گرفتار در ترافیک انتخاب کرده؟ پاسخ هرچه که باشد تأییدی است بر این نکته که جهان فیلم و اتفاقات آن دست‌چین شده و ساختگی است؛ اما کارگردان برای القای چنین درکی به تماشاگرش به همین حد بسنده نمی‌کند؛ حتماً باید در تمام طول فیلم باران بیاید، حتی وقتی هوا آفتابی است؛ اما این هم کافی نیست و یکی از شخصیت‌ها وامی‌دارد تا به یادمان بیاورد که همزمانی آفتاب و رعدوبرق یعنی چیزی درست نیست. اتفاقاً حق با اوست. آنچه درست نیست فیلمنامه است که نمی‌داند با ایده زوج‌های همزاد چه کند.

زندگی فرزانه و جلال در مقابل زوج همزادشان محسن و بیتا چندان تفاوتی نمی‌کند. دلیل علاقه بیتا به جلال حتی در منطق جهان ساختگی فیلم هم باعقل جور درنمی‌آید (چرا باید مردی عاشق زنی درست مثل همسر خودش بشود؟) حالا این خلأ دراماتیک را باید چطور پر کرد؟

گاهی با توسل به تریلر روان‌شناختی (فرزانه، چون قرص‌هایش را نخورده دچار توهم شده است) و بعدتر درام جنایی. همین سؤال‌های بی‌جواب، همین بیان تصنعی که در متقاعدکردن تماشاگرش الکن است («خرچنگ» و «کشتن گوزن مقدس» از ساخته‌های لانتیموس را به یاد بیاورید که چگونه قوانین ساختگی را با دنیای معاصر ترکیب می‌کند) و همین فقدان منطق دراماتیک از تفریق، فیلمی شکست‌خورده ساخته است.

منبع: همشهری آنلاین

منبع: آفتاب

کلیدواژه: مانی حقیقی فیلم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۶۳۰۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پیوس: تعویض‌های اشتباه، پرسپولیس را خلع سلاح کرد

به گزارش گروه ورزشی ایسکانیوز، فرشاد پیوس درباره شکست پرسپولیس مقابل آلومینیوم اراک در مرحله یک هشتم نهایی جام حذفی اظهار داشت: آن چیزی که مشخص است ما نمی‌توانیم بابت شکست در ضربات پنالتی کادر فنی و بازیکنان را سرزنش کنیم. درست است پرسپولیس چهار بار از حریفش پیش افتاد و این موضوع باید توسط کادر فنی بررسی شود، که چرا چهار بار برد را با تساوی عوض کردند. در ضربات پنالتی هر تیمی که تمرکز بیشتری داشته باشد برنده است. آلومینیوم از شروع بازی و حتی زمانی که 2 بر صفر عقب بود، روحیه‌اش را از دست نداد و بازیکنان این تیم با انگیزه‌ای بالا توانستند پرسپولیس را شکست دهند.

بیشتر بخوانید:
همه ضعیف‌ترین بازیکن پرسپولیس را دیدند جز سرمربی!

وی ادامه داد: همانطور که گفتم علی‌رغم اینکه آلومینیوم سرشار از انگیزه بود، بازیکنان پرسپولیس خیلی برای این بازی تمرکز و انگیزه نداشتند و فکر می‌کنم بیشتر حواس‌شان به بازی با سپاهان بود. اشتباه بزرگ بازی روز جمعه برای پرسپولیس این بود که بعد از اینکه با دو گل پیش افتادند، کادر فنی تصمیم به تغییرات گرفت و با خروج بازیکنانی مثل ارونوف و ترابی، ضرب تهاجمی تیم گرفته شد و آلومینیوم هم با خیال راحت‌تری به دروازه پرسپولیس حمله می‌کرد. در حالی که بیرانوند غایب بود نباید کار به ضربات پنالتی می‌کشید و به هر شکلی که می‌شد می‌بایست برتری را حفظ می‌کردند.

بازیکن پیشین تیم فوتبال پرسپولیس در واکنش به این موضوع که اوسمار در نیمه دوم پس از اینکه تیمش با دو گل پیش افتاد شاید بیشتر به فکر بازی با سپاهان بود و پیروزی برابر آلومینیوم را قطعی می‌دانست، تصریح کرد: پرسپولیس در نیمه دوم راضی از نتیجه بود به همین دلیل به اشتباه با عقب کشیدن، تصمیم به دفاع گرفت. این نوع بازی هیچ وقت در پرسپولیس جواب نداده است و ما در خیلی از بازی‌ها شاهد بودیم که پرسپولیس عقب بازی کرده، اما نتیجه را از دست داده است. تعویض‌های تیم در نیمه دوم به هیچ وجه جواب نداد و خروج دو عنصر تهاجمی تیم، عملاً پرسپولیس را خلع سلاح کرد و به آلومینیوم این فرصت را داد تا به بازی برگردد و در نهایت هم پیروز شد.

پیوس در پاسخ به این پرسش که «پرسپولیس می‌تواند کنار رفتن از جام حذفی را جبران کند و در لیگ روند خوبش را ادامه دهد و قهرمان شود؟»، گفت: من معتقدم شکست مقابل آلومینیوم در زمان خوبی رخ داد. حالا پرسپولیس می‌تواند با تمرکز کامل به شش بازی پایانی‌اش در لیگ فکر کند. پرسپولیس اگر بتواند سپاهان را شکست دهد مسیرش هموار می‌شود و قدم بزرگی را برای قهرمانی در لیگ برمی‌دارد.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/

کد خبر: 1228870 برچسب‌ها پرسپولیس تهران